Οι μακαρισμοί της Αγάπης Συμεών του Νέου Θεολόγου Επί ασπαλάθων

 

Οι μακαρισμοί της Αγάπης

Μακάριος αυτός που τυλίχτηκε στα δίχτυα σου από έρωτα θείο, γιατί αυτός θα αρνηθεί όλο τον κόσμο…

Οι μακαρισμοί της Αγάπης

Συμεών του Νέου Θεολόγου

Ω Αγάπη παμπόθητε, μακάριος αυτός που σε δέχτηκε, γιατί δεν μπορεί πια να ποθήσει καμία ομορφιά γήϊνη.
Μακάριος αυτός που τυλίχτηκε στα δίχτυα σου από έρωτα θείο, γιατί αυτός θα αρνηθεί όλο τον κόσμο και ενώ θα πλησιάζει όλους τους ανθρώπους καθόλου δεν θα μολύνεται.
Μακάριος αυτός που τρυφερά φιλάει τα κάλλη σου και τα απολαμβάνει με πόθο ατέλειωτο, γιατί θα αγιασθεί ψυχικά από το αμόλυντο νερό και αίμα που στάζει από Σένα.
Μακάριος αυτός που με λαχτάρα σε καταφιλά, γιατί θα αλλοιωθεί την καλή αλλοίωση πνευματικά και θα ευφρανθεί ψυχικά, γιατί εσύ είσαι η Χαρά η ανέκφραστη.
Μακάριος αυτός που σε απέκτησε, γιατί τους θησαυρούς του κόσμου καθόλου δεν θα λογαριάσει, γιατί αλήθεια εσύ είσαι ο Πλούτος ο άφθονος.
Μακάριος και τρισμακάριος κι αυτός που Εσύ συντροφεύεις· γιατί φαινομενικά θα ζει μέσα στην καταφρόνια, μα απ’ όλους τους ενδόξους της γης θα είναι ενδοξότερος και από όλους τους τιμίους τιμιότερος και σεμνότερος.
Αξιέπαινος αυτός που σε καταδιώκει, ακόμη περισσότερο αυτός που σε βρήκε.
Μακάριος αυτός που αγαπήθηκε από σένα, που τον δέχθηκες στους κόλπους σου, που διδάχθηκε από σένα, που κατοίκησε σε σένα, που τράφηκε από σένα για τροφή τον Χριστό τον Αθάνατο, τον Χριστό τον Θεό μας.

Ω Αγάπη θεία, πού περικλείεις τον Χριστό; Πού τον κρύβεις;

Γιατί παίρνεις τον Σωτήρα του κόσμου και απομακρύνεσαι από εμάς; Άνοιξε και για μας τους ανάξιους μια πορτούλα, για να δούμε κι εμείς τον Χριστό που υπέφερε για χάρη μας και να πιστέψουμε στο έλεός Του ότι δεν θα πεθάνουμε πια, από τη στιγμή που Τον είδαμε.

Άνοιξε για χάρη μας Αγάπη, εσύ που έγινες η θύρα που έκανε Εκείνον να φανερωθεί με σάρκα, εσύ που ανάγκασες τα άφθονα και αβίαστα σπλάχνα του Δεσπότη μας να βαστάξουν τις αμαρτίες και τις αρρώστειες όλων ανεξαιρέτως και μη μας απορρίψεις λέγοντας: “Δεν σας γνωρίζω”. Έλα μαζί μας, για να μας γνωρίσεις. Γιατί σου είμαστε ακόμη άγνωστοι.

Ας συγχωρηθούμε από σένα, Αγία Αγάπη.

Μέσα από εσένα ας οδηγηθούμε στην απόλαυση των αγαθών του Δεσπότη μας. Στη γλύκα αυτών των αγαθών φτάνει κανείς μόνο μέσα από σένα. Γιατί αυτός που δεν σ’ αγαπά όπως πρέπει και δεν αγαπιέται όπως χρειάζεται από σένα, μπορεί μεν να τρέχει, όμως δεν σε έχει φτάσει. Και κάθε ένας που τρέχει πριν τελειώσει τον δρόμο του είναι αμφίβολος. Αυτός όμως που σε κατέλαβε ή που καταλήφθηκε από Σένα είναι βέβαιος σε όλα, επειδή Εσύ είσαι η εκπλήρωση του Νόμου· Εσύ που με έχεις περικυκλώσει, που με καταφλέγεις και με πόνους καρδιάς μου ανάβεις αμέτρητο πόθο για τον Θεό, τους αδελφούς και τους πατέρες μου.

Εσύ είσαι η Διδάσκαλος των προφητών, η Βοηθός των αποστόλων, η Δύναμη των μαρτύρων, η Έμπνευση των πατέρων και των διδασκάλων, η Τελείωση όλων των Αγίων και αυτή που τώρα δα με ωθεί στην παρούσα διακονία.

Οι μακαρισμοί της Αγάπης – Συμεών Νέος Θεολόγος, Λόγος α’ (21)
© Απόδοση στη Νεοελληνική – Επιλογή των αποσπασμάτων: www.epiaspalathon.gr (2018)

Η ηθική του γούστου Επί ασπαλάθων

 

Ο εαυτός μου γίνεται η μεγαλύτερη κινητήρια δύναμη της κοινωνίας, ένας εαυτός απομονωμένος, κλεισμένος μέσα στη δική του αυτάρκεια.

«Και τι με εμποδίζει; Γιατί όχι;»

Τέτοιου είδους φράσεις ηχούν στις μέρες μας με μεγάλη ένταση· ιδιαίτερα σε νέους ανθρώπους, αλλά όχι μόνο. Ο άνθρωπος δεν βλέπει τον λόγο να περιορίσει τις επιθυμίες του· να περιορίσει, να βάλει σε έναν άξονα ή μια δομή τις επιλογές του. Νιώθει ικανός και δυνατός για όλα. Νιώθει ισχυρός να πραγματώσει κάθε θέλησή του, κάθε επιθυμία, όσο περίπλοκη και αν είναι αυτή. Αυτό που μας συμβαίνει είναι μια βαθιά αποθέωση του εαυτού μας, μια βαθιά αποθέωση της ατομικής μας συνείδησης και ύπαρξης. «Το θέλω εγώ; Το σκέφτομαι εγώ;» Όλα εκεί τελειώνουν.

Ο εαυτός μου γίνεται η μεγαλύτερη κινητήρια δύναμη της κοινωνίας.

Και είναι ένας εαυτός απομονωμένος, ένας εαυτός κλεισμένος μέσα στη δική του αυτάρκεια. Ένας εαυτός που δεν θέλει να αλλάξει, που δεν θέλει να μεταμορφωθεί. Ένας εαυτός που δεν κάνει ποτέ λάθος, που δεν μπαίνει καν σε προβληματισμούς και διλήμματα. Η ατομική μου ύπαρξη είναι η μόνη που ορίζει τι μου αρέσει, τι με συγκινεί, τι έχει ενδιαφέρον, τι θέλω και μπορώ να κάνω. Ο εαυτός μου ορίζει και τον κόσμο μου, ορίζει δηλαδή αυτό που είναι για μένα ο κόσμος όλος.

Τρομακτικό κλείσιμο, τρομακτικός εγκλωβισμός!

Το μόνο στοιχείο που καθορίζει την πορεία μου είναι το εγώ μου. Είναι το μυαλό μου, ο σκέψεις μου, οι συναισθηματισμοί μου, οι ψυχολογικοί εγκλωβισμοί μου. Το βλέπουμε γύρω μας παντού, το ζούμε καθημερινά. Κυριαρχούμαστε από την ηθική του εαυτού, από την ηθική του γούστου μας. «Έτσι μου αρέσει. Γιατί όχι; Δεν καταλαβαίνω τον λόγο. Αρκεί να μην συγκρούομαι με τον άλλο». Και όταν ακόμα συμβαίνει αυτό δεν με νοιάζει, δεν με αγγίζει, μου είναι αδιάφορο. Ο άλλος μου είναι αδιάφορος. Με ενδιαφέρει μόνο όταν συσχετίζεται με το γούστο μου, με τις ατομικές μου επιδιώξεις, με τις ατομικές μου επιλογές.

Σε ένα τέτοιο κόσμο μπορώ να κάνω τα πάντα, μπορώ να γίνω τα πάντα.

Είμαι ένα ανεξέλεγκτο όπλο ικανοποίησης του εγωϊσμού μου, ικανοποίησης ενός ασύδοτου και ισχυρού ναρκισσισμού μου. Ό,τι και αν σκεφτώ, ό,τι και αν πράξω δικαιώνομαι. Ό,τι κι αν συμβεί γύρω μου, γίνεται για μένα. Οι άνθρωποι, τα πράγματα, τα γεγονότα, η ιστορία ολάκερη, υπάρχουν ως προς εμένα, αναφέρονται σε μένα. Ο φίλος, ο σύντροφος, ο άνθρωπός μου αποτελούν αντικείμενα μου. Πράγματα τα οποία υπάρχουν, γιατί υπάρχω εγώ. Το πιο συγκλονιστικό, ωστόσο, το οποίο δεν περνά συχνά από το δικό μας το μυαλό είναι ότι αποτελώ και εγώ για αυτούς ένα ανάλογο αντικείμενο.

Κάπου σε μια γωνιά, λιγάκι απόμερη, βρίσκεται ο Χριστός, ο Θεός που έγινε άνθρωπος και σταυρώνεται από αυτούς, τους οποίους ήρθε να σώσει. Πόσο άδειοι είμαστε από αγάπη; Από μια αγάπη που δεν χωρά  στην Ηθική του Γούστου.

Ι.Κ. Νικηφόρου